به کارگردانی Sally Potter محصول سال ۲۰۱۷ است.

فیلم از آنهایی است که همه به بهانه ای (که در اینجا جشنی خصوصی برای به وزارت رسیدن شخصیت اول است) دور هم در خانه ای جمع می شوند و بعد اتفاقی می افتد (که در این فیلم خبری است که توسط شوهر وزیر به همه داده می شود) که همه ی شخصیت ها را به چالش می کشد. فیلم سیاه و سفید ساخته شده است. من خودم شخصا نتوانستم درک کنم که چرا. اگر می خواست بگوید روابط بین آدم ها از شور و اشتیاق و حس خالی است، که عملا اینگونه نبود و اتفاقا بیشترین چیزی که در فیلم دیده می شد برخوردهای احساساتی آدم ها (خوب یا بد) در قبال یکدیگر بود. مطمئنا نمی خواست حالت قدیمی به فیلم بدهد و زمان فیلم، (اگرچه به زمان خاصی اشاره نداشت) اما حال حاضر بود. اگر فیلم می خواست بگوید شخصیت ها سیاه یا سفیدند، که اتفاقا همه ی شخصیت ها چهره ی انسانی (جمع خوبی و بدی) داشتند و خاکستری بودند. در هر صورت من متوجه علت سیاه و سفید بودن فیلم نشدم، ولی این تکنیک اذیتم هم نکرد. به عنوان یک تکنیک هنری به آن نگاه کردم.

در این فیلم، به علت محدود بودن لوکیشن، دیالوگ ها اهمیت زیادی داشتند. و حقیقتا هم دیالوگ ها با دقت خوبی نوشته شده بودند. صریح و به جا. به علت اینکه شخصیت های فیلم از افراد سطح بالای جامعه اند (استاد دانشگاه، وزیر، رییس بانک و…) دیالوگ هایی که رد وبدل می شود نیز در همان سطح است. من در اکثر فیلم ها دنبال لایه های نمادشناسانه هم می گردم و در این فیلم هم (اگرچه فیلم نمادین نبود) پیدا کردم، مثلا جایی که مردها در اتاق تنها مانده اند و به دنبال راه حلی برای مشکلند و موزیک های مختلف را امتحان می کنند. یا جایی که دو زن همجنس گرا درباره ی پسرهایشان صحبت می کنند.

نکته ای که من در این فیلم بسیار دوست داشتم، نشان دادن شک کردن آدم ها به اعتقاداتشان بود. اعتقاداتی که سال های سال با آن زندگی کرده بودند، برای آن جنگیده و تاوان داده بودند، و بعد یکهو حس کرده بودند «نکند ارزشش را نداشت؟!» و یا بدتر از آن، از سر استیصال چنگ زدن به دقیقا قطب مخالف آن اعتقاد و نظریه.

من خودم همیشه و همیشه در حال پرسیدن این سوال و جواب دادن مکرر به آنم. برای حتی کوچک ترین کارها و تصمیماتم. اما تعجب می کنم از بعضی دوستانم که بعد از ۲۷ سال، ۳۴ سال، ۴۰ و چند سال زندگی، یک بار خودشان و کارهایشان را در معرض نقد قرار نمی دهند. نمی پرسند آیا چیزی که به آن افتخار می کنم قابل افتخار است؟ چیزی که از آن بیزارم حقیقتا تنفرآور است؟ یا چی؟

من فیلم را پیشنهاد می کنم و حتی اگر از دیالوگ ها لذت نبرید، حتی اگر سیاه و سفید بودنش خسته تان کند، فکر می کنم از سورپرایز و کشف روابط بین شخصیت ها لذت ببرید.

#ستون_معرفی_فیلم_و_کتاب_فاطمه