هاویه
نام مجموعه داستان کوتاهی است از «ابوتراب خسروی»
(نشر مرکز، چاپ اول ۱۳۷۰)
کتاب شامل ۱۴ داستان است که در سه فصل قرار گرفته‌اند. فصل‌بندی کتاب از نظر من تفکیک کننده‌ی نوع داستان‌ها از لحاظ ژانر و فضای حاکم بر کار است.
همان‌طور که خود ابوتراب خسروی در معرفی داستان‌هایش گفته است، او به داستان به عنوان یک کپی از زندگی نگاه نمی‌کند. داستان‌های او جهانی تازه و شرایطی تازه دارند. فضاهای سوررئال به وفور در کارهایش به چشم می‌خورد و نیز شخصیت‌هایی که مرزهای جهان واقعی و خیال، زندگی و مرگ، گذشته و آینده، هستی و نیستی و… را بدون تعجب رد می‌کنند. درنتیجه حقیقت، به مکان و زمان و زمینه وابسته بوده و درنتیجه بی‌ثبات و متغیر است. از این جهت می‌توان بعضی از آثار او را در زمره‌ی داستان پست‌مدرن نیز جای داد.
در «هاویه» اکثر داستان‌ها با زاویه دید سوم‌شخص روایت می‌شوند که در داستان‌نویسی، امروزه کمتر با آن مواجهیم. زیرا فضایی که روایت با زاویه‌دید اول شخص ایجاد می‌کند مخاطب را به اثر نزدیک‌تر می‌سازد. در این کتاب تمام دیالوگ‌ها به صورت معیار آمده‌اند. از آنجایی که برای این اتفاق در تمام داستان‌ها علت خاصی به چشم نمی‌خورد، این امر را می‌توان یکی از ضعف‌های داستان‌نویسی در این کتاب برشمرد. نکته‌ی دیگری که می‌شود اشاره کرد، «روایت» است. اگر انتظار یک روایت کلاسیک، به شیوه‌ی گره‌افکنی، گره گشایی و درکل انتظار قصه‌گویی از این کتاب دارید، بدانید که چنین چیزی را پیدا نخواهید کرد. نویسنده برای شما جهان و فضا و صحنه‌ای تازه/عجیب خلق می‌کند و شما تنها می‌توانید از میان مه بگذرید و چیزهایی کشف کنید و به آخر داستان برسید. که البته این گذر و کشف، می‌تواند در کنار نثر قوی کار، لذت‌بخش باشد.
من خواندن کتاب را مخصوصا به کسانی که علاقه‌مند به داستان‌نویسی هستند پیشنهاد می‌کنم.

فاطمه اختصاری
#ستون_معرفی_فیلم_و_کتاب_فاطمه