آنقدر فیلم خوب دیده‌ام که وقت نمی‌کنم برای همه‌شان معرفی بنویسم. نه اینکه بگویم عالی‌ترین فیلم‌های عمرم! اما هر کدامشان نکته ی خوبی داشته‌اند که آدم دلش نمی‌آید فقط به گفتن یک اسم بسنده کند.
فیلم Call me by your name
به کارگردانی Luca Guadagnino محصول سال ۲۰۱۷.
داستان فیلم درباره‌ی پسری است به اسم «الیو». او پدر و مادری تحصیل کرده و عاشق دارد که حقیقتا با او دوست هستند. پدر استاد باستان‌شناسی است و در تابستان ۱۹۸۳، یکی از دانشجویانش به نام «الیور» برای کمک به او، مدت یک ماه را در خانه‌ی آنها می‌گذراند و در واقع به زندگی آنها و مخصوصا الیو وارد می‌شود. فیلم با نگاهی روان‌شناسانه به الیو و روابطش با الیور می‌پردازد. دوستی، عشق، هوس و تمام احساساتی که می‌تواند در یک فرد بای سکشوال، مخصوصا در اوایل جوانی پدیدار شود.
معرفی این فیلم از دو جهت برایم مهم بود:
اول اینکه در کمتر فیلمی دیده‌ام که به شخصیت بای‌سکشوال پرداخته شود. اکثر فیلم ها یا به روابط شخصیت‌های استریت (هتروسکشوال) می‌پردازد یا درباره‌ی شخصیت‌های گی یا لزبینی است که اگر هم با غیرهمجنس خود رابطه‌ای دارند یا از سر اجبار و یا ناتوانی از ابراز علاقه به همجنس بوده است. اما در این فیلم علاوه بر اینکه شخصیت‌های فیلم روابط هموسکشوال عاشقانه‌ای را تجربه می‌کنند، اما از روابط هتروسکشوال خود نیز رضایت دارند.
دوم اینکه من در این فیلم شیفته‌ی روابط مادر و پدر الیو با یکدیگر و با پسرشان بودم. از اینکه می‌نشینند و برای هم کتاب می‌خوانند، تا اینکه آنقدر با هم رفیق هستند که پسرشان بتواند علایق متفاوتش را (آنهم در سال ۱۹۸۳) به راحتی با آنها در میان بگذارد.
از این کارگردان قبلا فیلم شیرجه‌ی بزرگ را معرفی کرده بودم و انگار این دو فیلم، از یک سه‌گانه هستند.
دیدگاهتان را بنویسید