متری شیش و نیم
دومین فیلم بلند سعید روستایی و محصول سال ۱۳۹۷ است.
داستان درباره‌ی چند مامور پلیس مبارزه با مواد مخدر است که دنبال بزرگترین فروشنده‌ی شیشه در تهران می‌گردند. ماجرای فیلم اگرچه تکراری است، اما نوع پرداختن به موضوع، که موضوعی عمیقا غم‌انگیز و سیاه است، توانسته تا حدودی فیلم را از کلیشه‌های تعقیب و گریز نجات دهد. علاوه بر این، شخصیت‌پردازی‌ها از جنس سیاه و سفید نیست. هر دو گروه پلیس و مجرم، شخصیت‌های خاکستری دارند. به این معنی که مجرم نیز دارای عواطف انسانی است که مخاطب را با خود همراه می‌کند و مجری قانون هم گاهی قانون‌گریز، دروغگو و تشنه‌ی قدرت است.
پیمان معادی و نوید محمدزاده برای دومین بار (پس از فیلم ابد و یک روز) در کنار هم جلوی دوربین سعید روستایی قرار گرفته‌اند و هر دو هم بازی‌های خوبی ارائه داده‌اند. برخورد خشن پلیس با متهمان (یعنی کسانی که هنوز تایید نشده که خلافکار هستند یا نه) با بازی پیمان معادی، آنقدر نزدیک به واقعیت است که قلب آدم را مچاله می‌کند. مخصوصا اگر تجربه‌ی مواجهه با این قشر از مردم (پلیس، مامور، بازجو، قاضی و…) را داشته باشید.
انتقادی که به فیلم دارم درباره‌ی یک سوم انتهایی آن است. ریتم فیلم از ابتدا تا رسیدن به انتها (چون نمی‌خواهم فیلم را لو بدهم نمی‌گویم دقیقا تا کجا) سریع، پرتنش و پر اتفاق است، اما از جایی که فیلم دچار «یک هفته بعد»، «سه ماه بعد» و… می‌شود، ریتم دچار اختلال می‌شود. اگرچه روند فیلم نیازمند گذشت زمان است و صحنه‌هایی از پایان‌بندی فیلم هم تاثیرگذار و لازم است (به عبارتی قابل حذف نیست)، اما تغییر ریتم فیلم، کمرنگ شدن شخصیت محوری صمد (پیمان معادی) و دراماتیک شدن بیش از حد در نشان دادن روابط خانوادگی مجرم، می‌تواند یکی از مواردی باشد که فیلم را دچار ضعف می‌کند.
من نمره‌ی ۴/۵ از ۵ را به این فیلم می‌دهم و پیشنهاد می‌کنم حتما ببینید. پیشنهاد می‌کنم پس از دیدن فیلم، بخش سانسورشده‌اش را هم ببینید که روایت شخصیت صمد با وجود این قسمت حذف شده بهتر جمع می‌شود.

فاطمه اختصاری
#ستون_معرفی_فیلم_و_کتاب_فاطمه
#سمفکف