این فیلم محصول سال ۲۰۱۳ و به کارگردانی Destin Daniel Cretton است.
بخش موقت ۱۲، یک مرکز خصوصی نگهداری و مراقبت از نوجوانان زیر ۱۸ سالی است که دچار آسیب‌های روحی هستند و احتمالا جرائمی را مرتکب شده اند. داستان فیلم درباره ی ماجراهایی است که در این مرکز اتفاق می‌افتد و شخصیت‌هایی که درگیر این ماجراها هستند.

شخصیت اصلی فیلم، گریس، زنی است که به عنوان سرپرست در این مرکز فعالیت دارد و با روش خودش با این بچه‌ها ارتباط برقرار می کند. او با همکارش رابطه دارد و زندگی گذشته‌اش شبیه به بچه‌های مرکز است. و در عین حال که سعی دارد به این بچه‌ها کمک کند، با خود و حالات روحی بازمانده از گذشته‌اش همچنان درگیر است.
کرتون ایده‌ی فیلم را از تجربه‌ی شخصی‌اش در مراکز خصوصی نگهداری از این بچه‌ها گرفته است و در سال ۲۰۰۹ هم فیلم کوتاهی به همین نام ساخته و با توجه به واکنش‌های مثبتی که گرفته، این فیلم بلند را ساخته است.
فیلم بر اساس تحلیل روان شناختی شخصیت‌ها پیش می‌رود و بازی‌ها، مخصوصا بازی بری لارسون (گریس) و جان گلگر (همسرش در فیلم) تاثیرگذار است. شاید داستان اصلی فیلم پیرامون این دو شخصیت و دختری که برای مدت کوتاهی وارد بخش موقتی ۱۲ می شود باشد، اما فیلم پر از داستان‌های کوچک جانبی است که شاید نقشی در روایت کلی فیلم نداشته باشند، اما دوست داشتنی و خاصّند.
مثلا فیلم با فرار پسری شروع می شود که بعد در جریان روند درمانش، عروسک‌های یادگاری خواهرش را از او می‌گیرند، او گوشه‌گیر می‌شود و حتی میلی به فرار کردن ندارد، و پایانبندی کار نیز با همین پسربچه است که به نظر من اگرچه روانش سالم نیست اما می‌تواند نماد زندگی و امید باشد.
من فیلم را دوست داشتم و اگرچه مثل فیلم‌های هالیوودی پر زرق و برق نیست، اما با نگاهی ساده از انسان و زخم‌هایش حرف می‌زند.

فاطمه اختصاری
#ستون_معرفی_فیلم_و_کتاب_فاطمه