روش های مختلفی برای فیلم دیدن وجود دارد. یا اینکه هر چی به دستت می رسد را ببینی، یا اینکه از روی شناخت کارگردان یا بازیگر موردعلاقه ات بروی سراغ فیلم ها. من از هر دو روش استفاده می کنم و اتفاقا خیلی وقت ها که به طور اتفاقی فیلمی را نگاه می کنم و خوشم می آید و پیگیرش می شوم می بینم بله، سایر فیلم های کارگردانش را هم دوست داشته ام. فکر می کنم اگر می خواهید نگاه حرفه ای تری به سینما داشته باشید بهتر است با شناختی که از کارگردان و گاهی بازیگر به دست می آورید، بروید سراغ بقیه ی کارهایش و هر چه را دیدید در ذهنتان (یا حتی روی کاغذ) طبقه بندی کنید.
به طور اتفاقی فیلم «جکی» را دیدم. به کارگردانی پابلو لارائین. از این کارگردان قبلا فیلم «No» را دیده بودم و خیلی دوست داشتم. بازیگر اصلی فیلمِ جکی، ناتالی پورتمن است. فیلم های خوبی که از این بازیگر دیده ام اینها هستند: لئون، مخمصه، کوهستان سرد، نزدیک تر، وی مثل وندتا، پاریس دوستت دارم، زن دیگر، برادران، بدون تعهد، اشباح گویا، دارجلینگ محدود، قوی سیاه، شوالیه ی جام ها.

فیلم جکی (2016)، درامی بر اساس زندگی «ژاکلین کندی» همسر رییس جمهور سابق امریکا «جان اف کندی» است که در نوامبر 1963 ترور می شود.
داستان فیلم درباره ی لحظات ترور و اتفاقات بعد از آن است که در زندگی و خلوت این زن رخ داده است. البته خیلی از تصاویری که مربوط به خلوت و حس و حال جکی (ژاکلین) است، ساخته ی کارگردان می باشد. کلوزآپ هایی که از شخصیت اصلی یعنی جکی داده می شود باعث می شود مخاطب احساس نزدیکی بیشتری به این زن و به حادثه داشته باشد. به نظر من کلیت داستان با اینکه پیرامون یک فاجعه (یعنی ترور رییس جمهور) می گذشت، اما فیلم کششی از لحاظ قصه برای مخاطب نداشت و تنها تصاویر و حس غم و ایستادگی و غرور بانوی اول امریکا بود که فیلم را پیش می برد. و البته بازی خوب ناتالی پورتمن هم در این نقش، تاثیر بسیاری بر انتقال حس به مخاطب داشت.
فیلم از نظر من شاهکار سینمایی نبود، اما از این لحاظ که نگاه متفاوتی، از زاویه‌ی دید متفاوتی به یک ترور سیاسی داشت، برایم قابل تقدیر بود و دیدنش را توصیه می‌کنم.

#ستون_معرفی_فیلم_و_کتاب_فاطمه