انتقام حس عجیبی است. اگر به ویکی پدیای انتقام مراجعه کنید می‌بینید نوشته که انتقام یک شکل بدوی از اعمال عدالت است. فرانسیس بیکن انتقام را به عنوان یک نوع «عدالت وحشی» توصیف می‌کند. انتقام می‌تواند مصداق این ضرب‌المثل انگلیسی باشد: Two wrongs make a right از دو غلط یک درست ساختن.
فیلم های زیادی با این مضمون ساخته شده‌اند. بر حسب اتفاق این هفته دو فیلم با همین سوژه دیده‌ام.
فیلم جاده‌ای به سوی تباهی Road to Perdition
محصول سال 2002 به کارگردانی سم مندز. از این کارگردان احتمالا «زیبایی امریکایی» را به خاطر دارید.
این فیلم بر اساس رمانی از «مکس الن کالینز» است. داستان در دهه‌ی سی می‌گذرد و فضایی جنایی دارد. بازیگران معروفی مثل تام هنکس (که اسمش برای دیدن فیلم برای من کافی ست)، پل نیومن (نامزد گلدن گلوب و اسکار بهترین بازیگر نقش دوم مرد در این فیلم) و جود لا در آن بازی می‌کنند. فیلم همچنین برنده‌ی اسکار بهترین فیلم‌برداری شده است و حقیقتا از لحاظ تصویری چیزی کم ندارد. یک داستان تبهکاری با تمرکز بر روابط پدر پسری. سوژه‌ای که مخاطب را به یاد پدرخوانده می‌اندازد. موسیقی فیلم به یادماندنی است. اسم فیلم جاده‌ای به سوی Perdition است. Perdition منطقه‌ای ست که مایکل سالیوان (تام هنکس) و پسر دوازده ساله‌اش در طول شش هفته به سمت آن می‌رانند. علاوه بر این ایهام دارد و به معنای تباهی و دوزخ است. : «اون آنی و پیتر رو کشت»
– «همه ی ما آدم‌کشیم. مایکل، چشماتو باز کن. این زندگی‌ایه که خودمون انتخاب کردیم. زندگی‌ای که خودمون ساختیم. و تنها یه ضمانت وجود داره: هیچ کدوم ما به بهشت نمی‌ریم.»
: «پسر من میره»
.
اما فیلم دیگری که اصراری برای دیدنش ندارم، فیلم ایرانی «خانه‌ای در خیابان چهل و یکم» است. به کارگردانی حمیدرضا قربانی و با بازی علی مصفا، مهناز افشار و… داستان فیلم درباره دو برادر است که حین دعوا و درگیری یکی از آنها کشته می‌شود. یک مادر می‌ماند و دو عروس و پسر مقتول و تصمیم قصاص.
فیلم بیش از حد تک‌ایده است و بدون فیلمنامه‌ای که مخاطب را دنبال خود بکشد، تنها به فکر نشان دادن واکنش های افراد بازمانده است. فیلم حس انتقام فروخورده‌ی پسر مقتول را نشان می‌دهد و جوری وانمود می‌کند که انگار قصاص تنها راه رهایی از این خشونت درونی است. چون نمی‌خواهم فیلم را لو بدهم راجع به واکنش‌ها و تصمیمات تک تک اعضای خانواده چیزی نمی‌گویم اما به نظرم بازی‌ها و درواقع فیلمنامه کمی غلو شده و به دور از واقعیت درونی جامعه بود.
#ستون_معرفی_فیلم_و_کتاب_فاطمه
دیدگاهتان را بنویسید