کامیار بهرنگ- فاطمه اختصاری را علاقمندان به ادبیات بیشتر به شعرهایش می‌شناسند.

شاعری که کتاب‌هایش یا مجوز نگرفتند یا پس از انتشار، لغو مجوز و از بازار جمع‌آوری شدند. شاعری که با وجود سن کم، سردبیری «همین فردا بود» تنها مجله‌ی تخصصی شعر پست‌مدرن (در سال‌های ۸۵ تا ۸۸) را بر عهده داشت که پس از سه سال توقیف و لغو امتیاز شد.

زمانی که او به ۱۱ سال و نیم حبس و ۹۹ ضربه شلاق محکوم شد راهی جز خروج از سرزمین مادری پیدا نکرد و در مسیری پُر پیچ و خم سرانجام به نروژ رسید و امروز ساکن این سرزمین شمال اروپاست. انتشار کتاب «شنا کردن در حوضچه اسید» که شامل ۱۷ داستان کوتاه از اوست بهانه‌ای شد تا با فاطمه اختصاری گفتگویی انجام دهیم.

خودش در توضیح انتشار این کتاب می‌گوید: «شاید اگر حمله‌ی سپاه به منزل‌ام و از بین بردن تمامی اشعار، داستان‌ها و چند فیلم کوتاهی که ساخته بودم نبود، هیچ وقت اینقدر برای چاپ آنها مصمم نمی‌شدم. اما الان خوشحالم که می‌توانم دوباره با چاپ مجموعه‌ای در کنار شما باشم حتی اگر خودم از شما هزاران کیلومتر دورتر باشم. مگر چیزی به جز هنر و ادبیات ما را به هم وصل می‌کند؟!».

از او در مورد این حس به ظاهر متناقضِ عدم تمایل ابتدایی به انتشار و سرانجام شوق تولدِ اولین مجموعه داستان‌های وی در خارج از ایران سوال کردم. او در پاسخ به کیهان لندن می‌گوید: «این یک مجموعه‌ای از حس‌های کنار هم جمع شده است که احتمالاً بخش زیادی از آنها هم ناخودآگاه باشد. من تعداد زیادی داستان داشتم، برخی از آنها خیلی قدیمی هستند؛ برای مثال داستان “جسد” که در همین مجموعه آمده به سال ۸۴ بازمی‌گردد و همان موقع در جشنواره‌ی “آدم برفی‌ها” مقام به دست آورد. در ایران که بودم هیچ وقت به این فکر نکرده بودم که فاطمه اختصاریِ داستان‌نویس را به مردم معرفی کنم. البته یکی از دلایل این موضوع هم مدل داستان‌هایم بود که می‌دانستم امکان چاپ کردن آنها وجود ندارد یعنی سانسور می‌شود و در بعضی از آنها اگر حتی یک خط هم سانسور می‌شد دیگر ارزش خودش را از دست می‌داد. برای مثال داستان “پنجره‌ها” که باز هم در همین مجموعه وجود دارد با یک خط سانسور می‌توان فضای کلی داستان را گرفت و دیگر ارزشی ندارد. اگر هم می‌خواستم فقط داستان‌هایی که سانسور نمی‌شدند را چاپ کنم دیگر من نبودم و نمی‌خواستم خودم را با آنها معرفی کنم. در نتیجه اصلاً به این موضوع فکر نمی‌کردم و در ادامه مشکلات متعددی که در سال‌های گذشته وجود داشت، مثل جمع شدن کتاب‌های شعرم که مجوز هم داشتند از نمایشگاه کتاب و فضای روحی خودم بعد از زندان و در طول دادگاه‌ها را هم باید در نظر داشت. به تمام این موضوعات البته باید از بین بردن هارد دیسک لپ تاپم توسط نیروهای امنیتی را اضافه کنید، در واقع بازجوهای سپاه تنها به دنبال مدرک جرم نبودند بلکه با تنفری که نمی‌دانم از کجا سرچشمه می‌گرفت تمام نوشته‌های مرا از بین برده بودند، البته که این تنفر در خود من هم شکل گرفت. بنابراین چون تا آن موقع بر خلاف شعرهایم این داستان‌ها را جایی منتشر نکرده بودم امکان بازیابی آنها وجود نداشت. وقتی از ایران خارج شدم به صورت جدی تصمیم گرفتم که داستان‌هایم را منتشر کنم، این را هم باید اضافه کنم هنوز برایم سخت است که ببینم و بپذیرم که کتاب‌هایم در ایران تنها به صورت الکترونیک منتشر می‌شوند و به دست مخاطب می‌رسند. همه‌ی این حوادث و افکار و حس‌ها را که کنار هم بگذارید به فاطمه‌ای که حالا دارد در غربت زندگی می کند می‌رسید که باید باید باید بنویسد و هر جور شده نوشته‌هایش را به دست مخاطبان‌اش برساند».