۹ بهمن ۱۳۹۵

آدم با نوشتن می تواند چکار کند؟
حداقل کاری که نوشتن می کند یادآوری و ثبت اتفاق هاست. پارسال همین موقع ها بود که تازه وارد ترکیه شده بودم و با چند تا رفیق که از جنس خودم بودند و عاشق بودند و رفیق بودند دور هم می نشستیم، تنهایی و غربتمان را با دیدن برنامه ی «استیج» می گذراندیم. امروز هر کدامشان در سرزمین های جدا، جدا و بی عشقی که در قلبشان زنده بود، زنده اند و تنهایی شان را نمی دانم چطور می گذرانند.
دو سال قبل مثل این روزها و مثل کل سال، روزهای دیوانه وار دادگاه رفتن هایم بود. تنها چیزی که از آن سال به یادم مانده همین هر چند ماه یک بار دیدن وکیل و رفتن به دادگاه است. آن روزها با اسم مستعار وبلاگی می نوشتم که شاید یکی دوتایی بیشتر خواننده نداشت. ولی مهم نوشتن بود. شاید خاطرات روزهای زندان و بعد از آن را چند ماه دیگر در کتابی منتشر کردم. نمی دانم. شاید کتاب داستان های کوتاهم را قبل از آن منتشر کردم. نمی دانم کدام یکی زودتر به دستتان خواهم رسید.
سه سال قبل تر مثل همین روزها تازه از زندان آزاد شده بودم و مثل مرغ های پرکنده بودم. هر کلمه ای که بنویسم خیانت به حال واقعی آن روزهاست.
امروز توی خانه ای چوبی در نروژِ کسل نشسته ام و به تابلویی روی دیوار اتاقم نگاه می کنم: «تنهایی ام نشسته میان اتاق ها/ بر بیست و هشت سالگی ام جای داغ ها/ گریه نمی کنم، همه ی اتفاق ها/ یک روز می رسد که فراموش می شوند» و فکر می کنم آیا بهتر نبود برای سطر آخر یک علامت سوال بزرگ می گذاشتم؟ آیا بهتر نیست آدم زخم هایش را فراموش نکند و هرازچندگاه بر جایش بوسه ای بزند؟
نمی دانم و هر چی فکر می کنم مغزم می رسد به ایران. من بوی سوختگی را در خیابان های جمهوری حس می کنم. من اتفاق های این ور و آن ور کشورم را می بینم و حتی اگر کنار مامانم نشسته بودم باز هم دستم از انجام هر کاری که دلم را آرام کند کوتاه بود. من تنها می توانم بنویسم و ناراحتی و نگرانی ام را ثبت کنم. من شعرهایی که بعدها و بعدها خواهم نوشت همچنان بوی سطل های سوخته ی انقلاب را خواهند داد. بوی لباس های مادرم. بوی اگزوز اتوبوس های خط بلوارکشاورز-گیشا. بوی عطرهای دم بست. بوی جگرکی دور میدان موذن کرج. بوی هوای خاکی اهواز. بوی دانشگاه تهران. بوی سیستان، شیراز، یزد، رامسر، بانه، کاشمر، لرستان و…
دماغم هنوز و همیشه بدجور حساس است.

فاطمه اختصاری